Çok fazlayım ya nedenki? Mesela avizenin üstündeki o koca taş gibi, ağacın kurumuş dalları gibi, yerde duran cam parçası gibi... fazla gibiyim, bu dünyaya. Kendi dünyama. Renkli dünyamda, üzüntüye yer yoktu benim. Ama bu sıralar kendimi hep üzülürken buluyorum. Mesela kafamı kurcalıyan değişik düşünceler var. Ama ne bilmiyorum. Bu düşünceleri anlamak için uğraşıyorum. Ama olmuyor. Anlamıyorsunuz. Anlamayacaksınız. Bir kere bile "ne oldu?" Diye soran olmadı bana. Ama ne oldu biliyor musunuz? Hayatımdan pişman olmaya başladım... çünkü kafamda çok değişik şeyler var. Düşünceler. Mesela, şu an gülüyomu? Yarın ne yapsam da mutlu olsunlar? Şu an mutlu mu? Acaba nasıl güldüre bilirim onu? Nasıl hiç üzülmemesini sağlayabilirim ? Diye düşünüyorum ben. O bazı kızlar gibi: ay yarın ne yapsam da etkilense, ay ne giyinsem, ay bu oje çok kötü, ay bu makyaj olmuyor , ne yapsamda ne yapsam! Işte öyle olan değisik tipler, iğreniyorum sizden! Ben çok kötü bi insanım... kendi mutluluğumdansa başkasınınkini düşünüyor muşum. Sonra yine üzülen ben olurmuşm falan filan. Ben dünyamda mutluyum. Renkli dünyamda, üzülmeye yer yoktu. Ama sizin sayenizde her şey oluyor artık. Vay be ne kadar da kötü bir insan mışım meğer...-€-