13 | ALINTI
Mesajlaşmak bana göre değildi. Geldiğim gaza tükürürken parmağım arama tuşuna değdi. Tek çalışta açtı.
"Komutanım," dedim direkt. Sırtım aceleyle dikleşirken Kopuk rahatı bozuldu diye havladı. "Bir dur," dedim onu dürterken.
"Efendim?" diyen sesi halinden baya eğleniyordu.
"Kusura bakmayın mesajlaşmayı sevmiyorum. O yüzden aradım. Rahatsı-"
Sözümü kesen sesi netti. "Etmedin," dedi direkt. "İstediğin zaman arayabilirsin."
Boş boş ateşe baktım. "İyi," dedim ama niye dedim bilemedim.
"İyi," diye tekrarladı beni eğlenirken.
"Tamam."
"Tamam?"
"İyi geceler o zaman?"
Tek kaşının sertçe havalandığı gözümün önünde belirdi. "Konuşmadık?"
"Konuşun," dedim bu sefer eğlenen benken.
"İyi, konuşayım," derken sesindeki ton imalıydı. Hatta baya imalı. "Bugün neden kaçtın?"
Safa yattım çünkü ben hep yatardım böyle safa."Kim kaçtı?"
"Sen. Soruları sordun, cevabını vermedim ve kaçtın," derken altında yatanı da biliyordu da benimle oynuyordu.
Bakışlarım kısıldı. "Ben cevabımı aldım, size gerek kalmadı," derken de geri adım atmıyordum.
Güldüğünü hissettim. "Neymiş cevabı? Bende öğreneyim."
Sırıtsam da sesimin tonunu ayarladım. "Elbet zamanı gelir," diye mırıldandım sakince. Deli dehşet hissediyordum ama hissettiğimin bile tanımı yoktu. "Çok uzun sürmez öğrenmeniz."
Derin ama içi gider bir nefes verdiğinde, dudağımı dişlemiştim. Lisedeki çocuklar böyle mi takılıyordu? Onlar bile benden önce şu duyguyu tatmışlardı, helal olsundu. "Nasıl istersen. Ben beklerim," demesi içimdeki duyguları yoğuna aldı. Aştı. Küçücük bir çocuk oldum da mutluluktan taştım.
