‎ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ

sana bir şey demek değil sana bir şey susmak istedim. ama siktir et ben ömrümce böyle yara görmedim.*

sana yağ lekelerini gurur gibi taşıyan bir mahallenin paslı merdivenlerinde sakız gibi uzayan sessizlikleri anlatacaktım; kadınların kapı aralıklarından süzülen bakışlarla tartıldığı, erkeklerin gölgelerinin bile gölge yaptığı bir kahvenin önünden geçerken içimde büyüyen o eski ürpertiden söz edecektim. yere dökülen tütün kırıntılarını çiğnerken tırnak aralarına gizlenen küçük isyanları fark edecektin; sana saç diplerinde küf kokusu taşıyan bir oğlan çocuğunun ablasının saçını örerken sessizce öğrendiği merhameti fısıldayacaktım, kimsenin görmediği o ince kırılganlığı. göğsümde düşlerimi saklamak için açtığım küçük bir çekmeceyi gösterecek, içine ağlamanın yanlış sayıldığı evlerde biriktirdiğim eski gülüşleri koyduğumu söyleyecektim. gömleğimden bir düğme daha koparıp tenimde büyüyen mor izlerin seyrine bırakacaktım seni; sakallarının gölgesinde kaybolan bir yaz akşamı gibi boynumun kırık hecelerine yaslanmanı isteyecektim. artık hiçbir renge inanmıyorum, maviyi unutalı çok oldu; kelimelerim kış güneşine aldanmış bir incir dalı gibi ürkek, içimde yankılanan bir demir sesiyim ben—patlamayı unutmuş bir mayın ya da yıllardır sahibi dönmemiş bir avlunun kapısında pas tutan bir kilit gibi. ve artık fırlatılmamış bir taş değilim; çoktan suya gömülüp halkalarını yitirmiş ağır bir sessizliğim.

aradın sanıyordun ama aslında kendi içindeki boşluğa dokunuyordun; o boşluk daima açtı, o hep açtı, yalnızca sana kapalıydı. çaldın, ses yankılandı, yankı kendine çarptı geri döndü, kapı yine suskundu. seslendin, sesin duvarların içine sinen eski bir koku gibi dağıldı; hiç kimse, özellikle de o, toplamaya yanaşmadı. yumrukladın, eklemlerin acıdı, tenin ısındı, kapı değil sen incindin. ağladın, gözlerin yandı, içindeki bütün ağırlık su olup aktı ama kapının tokmağı bile titremedi. kızarmadı, kızmadı, hatta var olmadı; tek gerçek senin çaban, senin çırpınışın, senin tükenişindi. hiçbir şey olmadı, hiçbir zaman olmadığı gibi. ama sen her şeyi yaptın; insan ancak çok sevince böyle çok şey yapar, insan ancak çok kaybedince böyle çok yorulur.

insanın kendi acısından kaçışı yoktur, sadece yön değiştirir. ben de yönümü değiştirdim, yara nereye isterse oraya yürüdüm. doğru mu yanlış mı artık umrumda değil; bazen ayakta kalmak için en sağlam yanını bile gözden çıkarmak zorundasın. o yüzden, sözüm ağır gelirse bil: ben bunu kendimi korumak için değil, kendimi susturmak için yaptım. hakkını istiyorsan al, helalliğini istiyorsan da sende kalsın. çünkü ben artık ne verirsem eksiliyorum, ne tutsam kanıyorum

kalbimdeki şey koptu, adını bile koyamıyorum ama yok artık. o yüzden aynı yerlerde görünmeyelim; seni gördüğüm her an, toparladığımı sandığım her şey yeniden dökülüyor. seni sakladığım bütün alanlar boşaldı, hiçbirinde kendime yer bırakmamışım. şimdi hepsi bomboş. sen kendine bir yön bul, bir kapı seç, nereye sığarsan orada kal. ben artık seni kollayacak hâlde değilim. çünkü insan, umursamadığını sandığı şeyin eksikliğini en çok sessiz kaldığında duyar. sen bugün arkana bakmadan gittin ya, ben de artık önüne çıkmayacağım. kalbim izin vermiyor. yolun açık olsun; benim yolum senden geçmiyor artık.

i am kurbanke for you

bazı acılar rafa kaldırılır

Sevdik de katlandık inan her bokuna

ﻮㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ

ama o şiirler beni affetsin. gönlümü put sanıp kıranın, evini çakmak bilip yakacağım. *