fatt

yanlış hatırlamıyorsam yarın doğum günün 

kafam atmıştı, meram tarafında yürüyordum gece 3 falandı saat... o saatlerde de kimse olmaz oralarda, her neyse ileride kamelyanın birinde bir ağabey gördüm. hafiften rakı ve bira kokuyordu, yanına gittim ve oturdum. selam verdim, birkaç saat muhabbet ettik. antidepresan kullandığım dönemdi o sıralar, muhabbeti bölük börçük hatırlıyorum ama bu ağabeyin son sözleri aklımda. saat 5 sularına doğru gelmiştik, şafak sökmemişti ama yakındı karanlığı delip doğması ben toparlanmak için ayağa kalktım. "yolun açık olsun kardeşim" dedi, "gitmiyorum ağabeyim" dedim. "gitmen gerekiyor artık" dedi. "hayırlı geceler ağabey" dedim. tam giderken "evlat" dedi. döndüm. "yaşamak güzel şey evlat!" dedi ve ardından kafasına sıktı.

cânım kızım, cehaletimden şair oldum, annesizlikten. sen sakın şair olma

allah’a inanırdım söz verip de gitmeseydin 

gülmeni isterim gülüm 

mensonges, blessures.

belki

yeryüzünde gördüğümüz her şey, kadının eseridir.

tek dalım kalmış dönelim mi?