bugun 17.yasimin son gunu,suanda arkadaslarimla tatli bir gun gecirip derin ve icten konusmalar yaptiktan sonra tek basima eve donuyorum.bu belkide ne kadar yaninda sevdigin ve sevildiğin birileri olsada gunun sonunda yalniz oldugunun bir isaretidir. tek donuyorum kulakligimi takar muzik dinlerim diye dusunuyordum ancak kulakligimi evde unutmusum halbuki hep cantamda olurdu ne kadar ironik degil mi? bu da belkide hayatin hep isteklerimiz dogrultusunda gitmediginin metamorfik bir ornegidir. aslinda butun gun boyunca bugun en az yarin olan dogum gunum kadar onemli oldugunu dusundum cunku bugun cocuk olarak son gunum daha dogrusu suan saatlerim. bunlari hatta daha fazlasini yazmak butun gun aklimdaydi, umarim yeni yasim ve yetiskinlige ilk adimim bana butun hayallerimi verir ve hic bir sevdigim seyi benden almaz. her yeni baslangicta hissettigim gibi heyecanli ve iyi veya kotu her seye karsi sukur doluyum. buraya kadar okuduysaniz kafamin icindekilere ortak oldugun icin tesekkurler ve sevgiler. simdi yeni kararan bu havada camdan bakip hayal kurmaya gidiyorum<3
