Ben çocukken dedem ölmüştü: kendisi heykeltıraştı. Ayrıca dünyaya verecek bol bol sevgisi olan çok iyi bir adamdı ve kasabamızın gecekondu mahallesinin temizlenmesine yardım ederdi; bizim için oyuncaklar yapardı ve hayatında milyonlarca şey yaptı: elleriyle bir şeyler yapardı hep. O öldüğünde, aslında onun için değilde yaptığı milyonlarca şey için ağladığımı farkettim birden. Ağladım, çünkü onları bir daha asla yapamayacaktı; bir daha asla odun parçasını yontmayacak, arka bahçede kumru ve güvercin yetiştirmemize yardım etmeyecek, kendi tarzıyla keman çalmayacak ve bize fıkra anlatmayacaktı. O bizim parçamızdı ve öldüğünde bütün eylemleri bir bıçak gibi kesildi, o işleri tam onun gibi yapacak kimse de yoktu. O bir bireydi. Önemli bir adamdı. Ölümünün etkisinden hala kurtulamadım. O öldüğü için kim bulur ne muhteşem oymalar asla yapılamadı, diye düşünürüm sık sık. Dünyada kim bilir kaç fıkra eksik ve dedemin elleri kim bilir kaç posta güvercine daha dokunamadı. O dünyayı biçimlendirdi. Dünya için bir şeyler yaptı. Onun öldüğü gece dünya 10 milyon iyi eylemden mahrum bırakıldı.