bazı sözlerin ağırlığı çöker ruhlarımızın en derinlerine,
bazen bir sokak başında bazen bir kitabın ilk satırında veya içimdeki karanlıklarda en olmadı rüyalarımızda karşılaşırız. yarım kalan bazı sözler ruhlarımızı da yarım bırakıp öylece tamamlanmasını bekleriz. gözlerimizi gökyüzüne diktiğimiz zaman o kocaman boşlukta asılı kalmak isteriz. bazılarımız çocuk yanlarını asar o gökyüzüne bazılarımız hayallerini.
düşeriz çok kez uçurumun kıyısından. ya atlayan olur ya da itilen. en çok canı yanan kim diye sorarsanız eğer atlayan derim. neden mi?
çünkü atlayanın bu hayattan ne bir beklentisi ne de kalmak için sebebi vardır. ama atılan... atılan atlamak değil yaşamak istemiştir. onun kurbanları kalbinde yaşattığı hislerdir.
peki biz bu hayatın neresindeyiz. atlamak üzere olan mıyız yoksa atılmak üzere olan tarafta mıyız?
biz bu hayatın tam olarak neresindeyiz?
ben neresindeyim veya neresinde olmak için çabalıyorum?
sanırım uçurumun dibinde bekliyorum ecelimi, Azrailimi bekliyorum.
en çokta beni öldürmesi gereken duygularımı bekliyorum.
ben bu hayatın uçurum kıyısında ölümü bekleyen tarafındayım.