Eğer sinirini bozuyorsam özür dilerim, ama sanırım beni en iyi sen anlayacaksın.
Okuldan, kurstan vede ders için gittiğim öğretmenlerin yanından geri gelirken saat geç oluyor. Düşünsene, saat kaçtansa akşam 20:00 a kadar.
Üstelik daha yoğun çalışmalıyım, bazı sebeplerden de dolayı hem.
Okulda sınıf arkadaşlarım derslere pek önem vermiyorlar, sınıfta ders okuyan 2-3 kişi var ve bu kadar az ilgiyle ders okumak sıkıcı ve yorucu. Herkes birlikte olup derse odaklanınca insana bir umut geliyor ve ders daha eğlenceli oluyor.
Ama yok.
Eve gelince de yalnızım. Annem işte çoğu zaman, babam da işte, küçük kardeşim var ve yaşıtım hiç yok. Annem işten çok gergin ve çok yorgun geliyor ve kendi dertlerimle de onu üzmek istemiyorum.
Arkadaşlarım olsa da yaşadığım konum o kadar kötü ki, misafirliğe gidemiyoruz. En son ne zaman gittim bilmiyorm bile! Bu arada arkadaşlarımın azı kız ve onlar da benim ilgi duyduğum şeye ilgi duymuyorlar.
Şimdi doğru bu yaşta derin sorunlarımızın olması BELKİ doğru değil, ama bazen gerçekten de içimizdeki gerginliği atmaya ihtiyacımız var. Ve yanımda gerçekten kimse yok! Sınıfta çoğu kişi erkek. Komşuların çocukları erkek.
Yalnız şekilde uzun yol gidiyorum ve bazen ara yollardan geçmek zorundayım. Yanımda birisi olsa o kadar rahat olurum ki, ama yok!
Ne tesadüfse, kursta da sadece bir kız var. O da pek sosyal değil.
Yani evet düşünebilirsin ki, hiç mi arkadaşın yok, belki sen tuhaf birisisin diye kimse yakın gelmiyor sana.
Ben de pek sosyal değilim, itiraf etmeliyim ama gerçekten diyorum yan-yöremde kız yok. Olsa da 2-3 tane. Ve onlarla da aynı ilgiyi paylaşmıyoruz.
Eğer bu uzun kelimelerim deni yorduysa vede bana karşı garip-tuhaf fikirler yarattıysa, özür dilerimmm ama eskiden kafaya takmadığım hayatın öneminin farkına varıyorum ve bu tesadüflerin ne kadar kötü olduğunu düşünüyorum.