Bu hayatta bir kere sustum mu işin çok zor demektir. Sustukça susmak zorunda kalırsın. Bir kere konuşmaktan muaf tuttuysan kendini ömür boyu susmaya kelepçelenir, anahtarları yutarsın.
Şarkı da dediği gibi sustukların büyür ama bir türlü patlamaz içinde. Kölesisindir artık susmanın. Kelimeler boğazına kadar gelir ama dilinden geçemez sadece gönlünden geçer. Sustukça ağır gelmeye başlar artık içindekiler bir şekilde atmalısındır cümlelerini, dökmelisindir bir yerlere.
Tam burada başlar susan insanın kalemle olan sevdası.
İşte o an boktan olan bu dünyada hayatının ortasına inen melek misali sarılırsın kâğıda kaleme. Hemen zehrini akıtamazsın kâğıtlara, yazamazsın önce susarsın sustukça susasın gelir. Sonra film şeridi gibi ağlaşır sustuklarının görüntüleri gözünün önünde. Hayat sana yavaşlar ama aslında normal seyrinde devam etmektedir. İşte o an hayatı yakalarsan, dünyanın son hız döndüğünün farkına varırsan kurtardın demektir. Yoksa geçmiş olsun.
Dünyanın kimseyi umursamadan döndüğünün farkına varırsan alırsın kâğıdı kalemi eline ve yazarsın. Yazmak zaten uyuşturucu gibidir dengeler çığlık çığlığa bağıran ile sessiz sedasız köşesinde oturanların adaletsiz savaşını. Onlar sesi kısılana kadar bağırırken sen de avazın çıktığı kadar yazarsın.