Witam cię w moich skromnych progach, 
pozwól że cię oprowadzę.

Wchodząc do środka możemy ujrzeć część mojej duszy, siedzącą przed wielkim ekranem. Skupiona postać nawet nas nie zauważy, więc idziemy dalej...

Przechodzimy z ciemnego pomieszczenia do takiego, gdzie stoi samo biurko; na nim długopis i notes. Pogniecione kartki, zawinięte w kulkę, leżą gdzieś obok, więc uważaj i patrz uważnie pod nogi, a tymbardziej że schodzimy w dół po schodach. Musisz się lekko schylić, żeby nie uderzyć w sufit, ponieważ przy moim wzroście nie potrzeba wysokich pomieszczeń.

Ciągnę za sznureczek i zapalam lampkę. Jedyne słowo, które przychodzi ci na myśl to "cozy". Duży masywny fotel przykryty grubym kocem. Na stoliku herbata malinowa i dobra, nastrojowa muzyka. Aż chciałoby się zostać na dłużej i założyć do tego jakiś milutki sweter w jesiennych barwach. I tak, brakuje tu jeszcze kota... Pewnie gdzieś tu goni ta niewinna duszyczka. Zapewne skacze po paprotkach...

Zmuszeni jesteśmy jednak do wyjścia. (Pamiętaj jednak, że zawsze możesz tam wrócić, przyjmę cię o każdej porze dnia i nocy.) Przechodzimy więc długim korytarzem, po drodze możesz zauważyć marne kopie Degasa oraz Van Gogha, ale polski akcent też by się znalazł. Na zmianę z obrazami, pojawiają się także fotografie. Wybrzeża, zachody słońca, bajeczna architektura na miarę Notre Dame. Może jakość nie powala, ale liczy się związane z tym wspomnienie.

Na końcu pokazują nam się drzwi. Otwórzmy je zatem!
Aktualnie znajdujesz się ze mną w niebie,
w niebie marzeń i celów do zdobycia.
Robiąc krok do przodu, wpadniesz w wizję o niekończących się podróżach, stawiając krok w lewo - uważaj żebyś czasem nie wpadł na jakiś wykład na studiach. No chyba, że to będzie na kolokwium, to możemy tam na chwilę wpaść.

By iść dalej, przemierzać ten niezbadany jak dotąd obszar, zapraszam cię ze mną,
byś uczestniczył w mojej wędrówce po życiu...