Sen beni hiç tanımadın. Sadece tanıdığını sandın. Bazı geceler seni düşünmekten nasıl mutluluk duyduğumu bazı gecelerde ise seni düşünmenin bana nasıl acı verdiğini hiç bilmedin. Sana nasıl tutkuyla bağlı olduğumu, senden vazgeçmeyi hiç istemedim. Sen hayatıma da dokundun. Bana hayat da verdin, nefes aldığımı da hissettirdin. Ama şimdi her şey bana bir o kadar uzak imkansız geliyor. Hayatlarımıza bir daha girmeyeceğimizi hatta belki sonsuza kadar seni göremeyeceğimin farkındayım. Ben senin için sıradan biriydim. Herkesle aynıydım. Bir zamanlar sevdiğin ama çok kısa bir süre sonra senin için sıradanlaşan biriydim. Belki de en çok canımı yakan şey budur. Sen benim için o kadar farklı, anlamlı ve özelken benim senin için herkesle aynı olmamdı. Sen beni tanıdın ama aslında hiç tanımadın. Bakışlarımın ardındaki korkuyu, merakı ve düşünceleri hiç bilemedin. Hayatında bu kadar olmadığım birinin hayatında kalmaya daha fazla çabalayamazdım. Kalbim artık buna dayanmıyordu. Sensiz olmak istemiyorum lakin iliklerime kadar da sensizliği tadıyorum. İşte bu yüzden bu satırları beni tanıdığını sanıp aslında hiç tanımamış olan sana adıyorum.