may

onu çok seviyorum 

Sen “bekle” de, ben beklerim

Buluşunca tüm wattpadi elden geçirir miyiz ömrüm

park boguma karsi asksal seyler hissediyorum 

nasıl silinir ben bilemedim yüzümden yaşam izleri

soguk kahve ve koladan hoslaniyorum

Panolarda stalk etmek huyum değildir ama seni edesim gelmişti 

yoktu hiçbir beklentim 
          zaten olsaydı bile ne fark eder

istanbulda sonbahar

belki kadar keskin
          ve keşke kadar imkansız
          birbirimizden uzaklaşmamız
          kırılsak da tırnak uçlarımıza kadar
          kırılız elbet bunu gerektirir yaşamak
          ben zaten sana ilk baktığımda anlamıştım
          içime bakmıştın önce bayılacağımı sanmıştım
          dünyayla aramda geçmişim vardı o ara
          tutup ellerimi sıkıca saracağına inanmıştım
          belki şimdi bir uçurumun kenarından geçiyoruz
          sallanıyoruz belki arada bir çeşit deprem oluyor 
          kızıyoruz birbirimize kırılıyoruz inciniyoruz
          ama biliyoruz uzak gibi olsak da biz aslında yan yanayız
          belki kadar kesin
          ve keşke kadar imkansız
          birbirimizden uzaklaşmamız