Motyl. 
Delikatny, pełen gracji. Kolorów. Lekki. 
Żyje dwa dni, a i tak patrzy na nas z góry. Na nas. Na ludzi. Pełnych zawiści, zazdrości, nienawiści. Na egoistów. 
Egoistów, którzy w tajemniczy sposób potrafią rozczulać się nad pięknem stworzenia tak nieuchwytnego. Czy to dlatego, że jest on na chwilę? Czy to dlatego, że widzimy jego piękno i zapominamy o swoim zniszczeniu? Czy dlatego, że też tak chcemy?
Zatracić się do reszty?
I żyć krótko?
Lecz szczęśliwie?