Ölü gibiyim. Ölüyüm. Bedenim çürüdü. Kokuyor. Kan kokuyor. Çürük kokuyor. Toprağa konuldum şimdi. Tam şu an. Başımda bir kişi bile yok. Kimse hakkını helal etmeye gelmemiş. Yasaklı üç elmam gökten düşüyor. Hangisine elimi uzatsam çürüyor. Ruhum gibi, beynim gibi... Hafızam yavaşça siliniyor. Bu duruma tebessüm ediyorum. Masum kalıyorum. Temiz kalıyorum. Derim soyuluyor. Gittikçe temizleniyorum. Beynimi çıkartıyorlar. İşte şimdi tamamen kusursuzum. Kıyıya vurdu cesedim. Dalgalar bile dövüyor naciz olduğumu bildiklerinden. Gözlerimden birkaç ab-ı hayat akıyor. Ölüler ağlar mı? Göz kapaklarım aralanıyor. Gök yüzüne bakıyorum. Bulutlar var, kuşlar var, kırmızı var. Vücudumdaki kanın damarlarımdaki o hızını hissediyorum. Şeytanın tanrısını kaybetmiş haldeyim. Yaşadığımı fark ediyorum. Daha da ölüyorum. Neden yaşıyorum?