Keşke bu hesabımı görseniz de beni biraz anlamaya çalışsanız. Güzel rüya. Neyse, ben derdimi anlatıp gideceğim. Destanlar yazmak istiyorum. Bazenleri yazıyorum sayfalar yetmiyor. Bazenleri ise öyle bir boşluğa düşüyorum ki hiç bir şey yazasım gelmiyor. Konuşmak gelmiyor. Yemek yemekten tiksiniyorum. Su içmek istemiyorum. Neredeyse ölmek üzereyim. Ama bunların hiçbiri de benim umurumda değil. Olayı konuşmaya başladılar:). Evet babama anlatıyorlar daha doğrusu beni ona karşı dolduruyorlar. Neyse ben alışığım. En acısı da ne biliyor musun? Hiçbir şey hissetmemem. Boşluktayım. Tek kelime ile bu sanırım. Çok şey yazmak istiyorum ama istemiyorum da. Bilmiyorum karışık. Ama ne var biliyor musun? Anlatsınlar babama. Anlatsınlar herkes döksün eteğindeki taşı ben de dökeyim. Yüzleşelim. Dayak mı? Sıkıntı yok alışığım. Benim annem beni kaç defa öldürmeye kalktı ben kıytırık bir dayaktan mı korkucağım? Komikti. Ama güldürmedi:) Tamam bu biraz yaktı canımı ama sadece biraz. Gerçekten. Ona benim bir ailem yok demiştim. Bana sadece öyle deme demişti. Peki öyle demem. Ama bu durumun gerçekliğini kapatmıyor maalesef. Sanırım birazdan telefonumu alacaklar. Sesler gelmeye başladı. Artık gitmem lazım.
