İnsan bazen her şeyden soyutlamak ister kendini. Kaçış yolları arar kendince, hayat yıkıcılaşmaya başlamıştır çünkü. Etrafındaki yalanlara kanar, aslında içten içe istemese bile yalnız kalmaktan korktuğundan inanır her bir cam kırığı parçasına. Kimine göre yalnızlık, sıkışıp kalan her bir hecesi nefesine duvarlar ören ve her bir harfi derin yaralar açan bir yolculuktur. Kimine göreyse en ufak bir duygu kırıntısını bile karanlık ormanlardaki yırtıcı hayvanlara yem etmek için sıraya giren insanlar yerine en iyi çıkış yoludur. Ve bu seçeneğin sonunda her şey birden bire olur. Bu nasıl bir histir bilir misin? İçine sarılmış olan zehirli sarmaşıkları kökünden koparıp atmayı istemek gibidir. Tüm sinirlerini tırnaklarını geçirdiğin avuçlarından çıkardıktan sonra uyuyakalmak, dakikalarca nefes nefese koştuktan sonra çimenlerin üstüne uzanmak gibi. O an hissettiğin serinlik, burnuna dolan toprak kokusu eşliğinde gelir ruhuna. Bu yerde hapis kalsan bile, zamanla orayı eşsiz güzelliklerden daha çok sevdiğini fark edersin. Tüm o duygular sivri pençeleriyle seni yakalar ve  zihninin içine ufacık damlalar halinde yağmaya başlar. Sonra şiddetli bir fırtınayı getirir kesik kesik öksüren  damlacıklar ve artık kaleminden bir bir dökülmeye hazırdır siyah bir mürekkep eşliğinde. Sen yazarsın senaryoyu, sen varsındır başrolde gerçek hayattan daha çok seversin bir parça kağıdın üzerinde akan kelimelerin gölgesini. Sonsuz mutluluğa da kaçabilirsin, dipsiz kuyulara da. Ama her şey senin istediğin gibi olur, tıpkı hayal ettiğin gibi yazdığın her satır bir parça taşır senden. Çünkü ne olursa olsun, kendi hayalinde kurduğun birer kahraman da olsa, hiç kimse ruhunu rengarenk tutup koruyamaz herkes biraz siyahtır aslında. Karşında öylece duran bembeyaz kağıdın siyah mürekkebin eşliğinde güzelleştiğinde görürsün, zihninden akan damlacıkların bile karanlık bir yüzü vardır. Sen de karanlık yüzünü düşüncelerinden çekip çıkardığında anlarsın sonsuz olan mavi değil, siyahtır.