Είσαι παντού, μα ποτέ δεν ήσουν δικός μου.
Χρόνια τώρα τριγυρνας μεσα στο μυαλό και στην καρδιά μου.
Σε γνώρισα χωρίς να σε έχω και σε έμαθα χωρίς να σε ζήσω.
Δεν υπήρξε ποτέ το «εμείς», μόνο κλεμμένες στιγμές, ανεξίτηλα βλέμματα και σιωπές που μεγάλωναν.
Υπάρχουν μέρες που σε αφήνω, φεύγεις και σε ξεχνώ.
Έπειτα γυρίζεις ακάλεστος στο νου μου, δημιουργώντας αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Με τον καιρό έγινες συνήθεια, σε κλαίω στα μεθύσια και σε κάθε μοναχική νύχτα.
Ετσι μαθαίνω να ζω με μια απουσία που έχει όνομα.
Σε έπλασα μέσα μου και έγινα καταφύγιο για κάποιον που δεν το χρειάστηκε ποτέ.
Και αυτό είναι το πιο σκληρό, όχι ότι έφυγες, αλλά ότι δεν ήρθες ποτέ.
Και στο λέω πλέον καθαρά, αν τυχόν έρθει η μέρα που θα σε ξεχάσω, δεν θα λυτρωθώ, μα θα πενθήσω.
Μέχρι τότε, θα σε κουβαλώ σαν αυτό το «αν» που δεν πρόλαβε να ειπωθεί.
