Φοιτήτρια νομικής με υπαρξιακά διλήμματα, παλεύω εδώ και τέσσερα χρόνια να ολοκληρώσω το βιβλίο που ξεκίνησα σε μια στιγμή ονειροπόλησης (ή ψευδαίσθησης μεγαλείου). Η σχέση μου με τη συγγραφή μοιάζει με εκείνη ενός μοιραίου έρωτα-παθιασμένη, χαοτική, και κατά βάθος αυτοκαταστροφική. Συνήθως γράφω υπό την ευγενική συνοδεία κρασιού, το οποίο συχνά αποδεικνύεται πιο παραγωγικό από εμένα. Αν βρείτε κάτι που θυμίζει λογοτεχνική παράκρουση, θυμηθείτε ότι πιθανότατα γράφτηκε στις τρεις τα ξημερώματα, με τη λογική μου σε αναστολή και την ψυχή μου σε αναβρασμό.

Όταν δεν γράφω, κλαίω και πίνω, ενώ όταν γράφω, κλαίω και πίνω με περισσότερο στυλ. Το μότο μου; «Γράψε μεθυσμένη, διόρθωσε νηφάλια», παρότι το πρώτο σκέλος γίνεται συχνά πιο πιστά απ' ό,τι το δεύτερο. Ενίοτε αναρωτιέμαι αν το βιβλίο γράφεται από εμένα ή αν εγώ γράφομαι από αυτό.

Αν μη τι άλλο, μπορώ να εγγυηθώ ότι ό,τι διαβάσετε θα είναι ποτισμένο με πάθος, δάκρυα και, πιθανότατα, μερικές σταγόνες Cabernet Sauvignon. Μην κρίνετε! 

Έχω πάθος με την Μποφίλιου, τη Lana Del Rey, τον Ντοστογέφσκι, και γενικά οποιονδήποτε ψυχικά ασταθή καλλιτέχνη μπορεί να τροφοδοτήσει την υπαρξιακή μου κρίση. Αν υπάρχει μια ταραγμένη ψυχή εκεί έξω, η Έλλη την έχει ήδη αγκαλιάσει. Συνήθως θα με βρείτε να πίνω και να καπνίζω, ακούγοντας «Το Μπάλωμα» ή «Burning Desire», ενώ διαβάζω Έγκλημα και Τιμωρία και αναρωτιέμαι αν ο Ρασκόλνικοφ με καταλαβαίνει καλύτερα από ό,τι εγώ τον εαυτό μου.

Στις σπάνιες στιγμές που δεν κρατάω βιβλίο ή στιλό, βλέπω το Sunset Boulevard και βρίσκω παρηγοριά στο γεγονός ότι όπως η Norma Desmond ζω κι εγώ σε μια φαντασίωση. Ξανά, μην κρίνετε. Η νοσταλγία και το κρασί είναι το καύσιμο της τέχνης μου.

Να ανθίζουμε παρέα, λουλούδια μου.

 Ἐρᾶσθε!!!