bi' otogarda bin kez baktım ayak bastığın betonlara. yerleri okşadım. ana avrat sövdüğüm şehrin kapısında yattım. insanları izledim, renkli gözlü kadınları. yaşıtın oğlanları. belki bi' yerde bi' zaman avucun değmiştir diye saçlarına kirli çocukları. dedim seninle bu Allahsız kitapsız betondan kentte nefes alamamak da lütuftur. dedim Ela, sen sus gülüm. sen sus ki inansın sana. sen yut ki feda olacaksa da dik olsun başın. kim ölmüş yalandan. bak, omurgama saplanan gerçeğe bak. bak. yeter bi' kez bak. bak bana. buradayım ben. sesin yükselince kapı arkasına saklananım. yüzün gülünce donup kalanım. kesilen parmağındaki kanım ben. akanım. sana bi' kez dokunamayan, sana bi' kez bakamayan, bunları zaten istemeyen ki hakkı da olmayan ama her defasında sana koşanım. benim senin yüzünden kendime savaşım. etimden sıyrılanım artık ne olur bana bak. benim döküldüğüm şu kaldırıma bak. neden? neden ben buyum, neden ben ne olursam olayım hiçten bir adım öteye yok yolum?
