twitter: @entuzjastka
ao3: entuzjastka

❝
- kocham was, wiecie? - odezwała się po dłuższej chwili merkury,  uśmiechając się najpiękniejszym ze swoich uśmiechów - naprawdę was kocham. ostatnie dni były najszczęśliwszymi dniami mojego życia. niesamowite jak bardzo wszystko zmieniło się tamtego dnia - pokiwała głową w zadumie - jesteśmy świetną drużyną. czuję, że razem mogłybyśmy zrobić wszystko, choćby dotrzeć do słońca.

w. odwróciła wzrok pod wpływem przenikliwego spojrzenia, którym została obdarzona. nie mogła patrzeć na jej nadzieję, więc przeniosła spojrzenie na świeżo spiłowane paznokcie.

z. nie było z nimi. właściwie, to nigdy jej z nimi nie było, więc żadna z nich nie odczuła straty, poza m., która teraz siedziała nieruchomo niczym marmur, w który tamtego dnia zamieniło się jej serce. nawet się nie poruszyła, jakby nie chciała usłyszeć wyznania dziewczyny. w istocie, nie chciała.

z kolei siedząca obok j. tylko głaskała jej nieuczesane włosy, próbując walczyć z rodzącym się poczuciem winy, które miało jej już nie opuścić.

s. zerkała ukradkiem na powolne ruchy dłoni j., marząc, by błądziły one po jej skórze i automatycznie karcąc się za to w duchu. prawdziwą karę zada sobie później.

jedynie u. zauważyła jak n. drży na całym ciele na wspomnienie słońca i była na tyle rozsądna, by złapać ją za rękę. ten gest nie uspokoił jednak tej, która nadal nie mogła wyrzucić z pamięci jego krzyków. desperackie starania u. nic nie pomogły, bo oto n. na powrót zamykała się w sobie, odgradzając się od reszty niewidzialnym murem.

żadna z nich nie powiedziała ani słowa. myśli kotłoczące się w ich papierowych głowach, nie otrzymawszy odpowiedniego kształtu, nadal pozostały jedynie zlepkiem nieskutecznych słów pociechy. były przerażone, każda na swój własny sposób obawiała się jego. zakłócenie ciszy wypełnionej ich własnymi kłamstwami miałoby fatalne skutki. jednak każda z nich, mimo troski o dziewczynę, bez skrupułów korzystała ze smutnej prawdy. merkury była naiwna.
❞