Ben boğulmaktan korkarken boğulmak, nefes almaktan korkarken nefes almak istiyordum. Doğduğum an da yok oluş diye haykırmış olsaydım beni ölüme terk ederler miydi. O küçük bebeğin çığlıklarından bunu anlarlar mıydı yoksa dünyaya açılmak isteyen bir bebek görüp onu bu hayata bağlarlar mıydı? 
    Benim kalemim o bebeğin yaşayacaklarını bilmeden ilk attığı çığlıklarda gizli. Benim kalemim yaşayacaklarını bilmeden ilk adımlarına mutlulukla kahkaha atan o bebeğin neşesinde gizli. Benim kalemim, duygular arasında kalmış bir kız çocuğunun kalemi. Bir yangının ortasına atlayıp kendini kandırdığı neşesi ve içine atladığı ateşteki yanmaya devam eden fakat bir cehennem ateşi gibi asla sönmeyen  hiçliği ile yaşan bir kalem. Aslında ben ölü bir kızım. Ölü bir kalemin anlatabileceklerine şahit olan bir kız çocuğuyum.