Yorgun, tükenmiş hissediyorum bu gece de, diğerlerine nazaran daha şiddetli bir şekilde. Sadece seninle alakalı değil, genel anlamda bir yorgunluk var üzerimde. Ben hep depresifimdir zaten, bilirsin ve hayatım boyunca buna mahkum olacağımı biliyorum. Soluk şehir ışıkları bile kendime getiremiyor beni, hiçbir şeyden zevk alamıyorum asla. Sesimde bile öyle bir soğukluk var ki, duysan tanımazsın belki beni. Her günüm gitgide kararıyor sanki, anılarım bulanık...nasıl desem? Yalnızlık içinde çiçek açıyorum, ama dikenler her yerde. Kendimi sadece hapsetmek istiyorum biliyor musun? Kimse görmesin beni, ben görmeyeyim kimseyi, dışarıda atak geçirmekten korkuyorum artık, birilerine zarar vermek kabusum oldu. Benim şu anda kendi bahçemden başka gidecek bir yerim yok, üzgünüm...ama sen istediğin zaman çırpabilirsin kanatlarını, tabii hala benim bahçemde saklanmıyorsan.