hayatıma katılanlar, insanların hayatlarına kattıklarım... 

bazen istiyorum hiç var olmamış olmayı. hiç nefes almamış olmak, hiç acı yaşamamış olmak, hiç bir insanı üzmemiş, hiç üzülmemiş... bir 'hiç' bile olmamış olmak... 

hayata birşeyler katabilme potansiyelimin olduğunu düşünürdüm, düşünürüm de bazen hala... 

herkes özel olduğunu düşünmez mi zaten bir şekilde. bir şekilde kendinin özel olduğunu düşünmek istemez mi zaten ? 

ama değilsindir işte. boktan bir dünya'da boktan bir yaşamın içinde hapis olur, bir yerlerde geberir gidersin. zengin-fakir olman birşeyi değiştirmez. doğu'da 12 yaşında ana olan ünzile de, milyoner doğmuş, rahat yaşamış merve de. bir yerde hepsinin ekseni belli değil mi ? 

en son ne zaman kendi ekseninizden çıktınız ? hatırlamıyorsunuz bile değil mi ? kendi küçük monotonluğunuzda kayıpsınız değil mi ? 

sayısını hatırlamadığınız kere, aklınızdan geçeni dilinize dökemediniz değil mi ? defalarca bağırmak yerine sustunuz... neden ? bu kadar kalıp kime ? neye ? 

ben neden sevdiğim cocuğu sokakta öpemiyorum ? neden insanlar benim yönelimim hakkında yorum yapıyorlar ? onlar kim? hiç ben olmamış biri nereden bilebilir beni ? nasıl kısıtlayabilir beni... nasıl ben bunu görmek istemiyorum, benim yaşadığım alanda olmasın diyebilir. 

ne biliyorlar?!

ben böyle bir dünyada var olmamış olmak isterdim. devlet denen oluşumun beni kalıplaştırdığı bir devirde var olmamış olmak isterdim. 

insanların benim olduğum kişiyle sorunlu olduğu bir dönemde doğmuş olmak istemiyordum. 

kanın aktığı, insanların birbirini kırdığı, üzdüğü bir zamanda var olup olmayacağımı kimse bana sormadı. 

sorsalardı, kabul etmezdim. hiç var olmamış olmak, böyle bir dünyada yaşamaktan iyidir muhtemelen... 

hep can sıkıcı işte bunlar...