mutfağa gidip küçük parmağımı kestim. akan kanları kahveme şeker yapıp salona geçerken yerde duran benzin bidonuna bir tekme attım. dış kapıyı kaparken yanan çakmağı benzinin üzerine atıp evimi yaktım. sokakta, karların üstünde elimde kahvem ve yanmamış bir sigara ile evime baktım. evimin ateşinden sigaramı yakıp anılarımın kül oluşunu izledim. küller uçarken ben markete girip "bir winston box alabilir miyim? evi yaktım. sonra ödesem olur mu?" dedim. caddeden aşağı 15 kilometre yürüdüm. parmağım aklıma geldi. baktım ki kanımın son damlasına dek akmış. ihtiyacım yok ona deyip yürümeye devam ettim. elimdeki kupayı kırdım. sigaramı söndürdüm. otobüs bekledim. gelmedi. küçük parmağıma baktım. yoktu.
