"Bu gece sanırım hayatımın dönüş noktası oldu. Kaç gündür ağlamazdım ama şu sıralar hep bir hüzün, hep gözümde bir damla yaş var. Hayatımızda mutluluğu, hüznü ve acıyı aynı derecede yaşamak gerekir. Fakat ben galiba acıyı bütün hücrelerimle hissettim. Bir gün görebilecek miyiz mutluluğu? Veyahut yüzümüz bir kere dahi gerçek ve içten bir şekilde gülümseyecek mi? Kendimi hep yanlız, çaresiz, kimsesiz, hissiz ve sessiz hissediyorum. Her gün can çekişiyorum. Her gün insanların canını yakıyorum, ben pişman oluyorum yaptıklarımdan ama onlar ben yanıyorum dedikçe daha çok yakıyorlar. En sonunda kül olacağım ve rüzgârla birlikte gökyüzüne karışacağım. Ama dışardaki insanları kendime küs bırakıp gideceğim. Sanki odamdaki duvarlar bile bana küsmüş gibi sanki, sanki odamın tavanı bile benden nefret ediyor gibi.