Benim karanlık gecelerimin yıldızı yoktu mesela bayım. 
Gökkuşağımın yedi rengi yoktu dışlanmış siyahı vardı. Dışlanmış duygularım vardı. Kalbime sıgdıramadıgım acılarım vardı bayım.
Birde arkanda bıraktıgın ben vardım.
İşte o ben yıpranmaktan yıprandı yorulmaktan yoruldu kırılmaktan kırıldı bayım. 
Gülüşlerim kayboldu hüzünlerimin kıyısında mutlulugumu savurdu ağlayan gözlerimin dalgası.
Fırtınası koptu nefretimin belkide özlemimin baharı. 
Baharı bekler gibi bekledim belkide bu bekleyiş göç zamanıydı. 
Gökyüzünün mavisini sevdim bayım ama gecenin esiri oldum. 

                                   Kübra Yılmaz..
Siyah bir kızım ben, hayallerinin göçüklüğün de evsiz kalmış. İçimde
bir evren var, sürekli genişleyen. Fikirlerimin doğru olduğuna inanırım,
savunurum. İnsanım, hatalarım var. Tutamadığım sözlerim var. Ben
yanlışım da, kim doğru ki?
Yazıyorum, içimde birikip gözlerimden akmaması için. Sinirimi, sitemimi,
nefretimi, özlemimi, aşklarımı yazıyorum. Sadece rahatlamak için,
içimden def edip atmak için.
Suskun biriyimdir, arkadaş ortamlarında konuşmam. İnsanları izlerim ve
gözlemlerim. İnsanları iyi analiz ettiğimi düşünüyorum. Öngörü ile
yaklaşıyorum, çoğu zamanda doğru çıkıyor. Sahte arkadaşlar yerine, hiç
olmaması daha iyi değil mi?