Konuşmak için çok sebebim var, konuşmanın doğurduğu sonuç yazmak. Yazmak için çok sebebim var, yazmanın doğurduğu en güzel sonuç kendi dünyam.
Hani kütüphanede gezersiniz, bir kitap rafına göz gezdirirsiniz ama sizin dilinizde olan birkaç başlık altında yazılan satırlar sizin ilginizi çekmez. Hani kalabalık bir ortama girersiniz, birileriyle konuşmaya o kadar çok dalmışsınızdır ki hiç konuşmayan dikkatinizi çekmez, belki umurunuzda olmaz. 
Ben, tozlu bir kütüphane rafında sadece gözlerinizi gezdirdiğiniz içine kapanık bir kitap olabilirim. Ben kalabalıkların gölgelerine saklanmış somut bir beden olabilirim. Kelimelerimi sayfalara gömüyorum, satırlar cümlelerimin bekçiliğini yaparken, okuyucunun mahremimde gezinir gibi cümlelerimde gezinen bakışları beni gördüğünü anımsatıyor. Sadece birkaç yazı. Ne bir beden, ne de dikkati dağıtacak başka bir şey. Duygularımı cümlelere enjekte ederken yazdığım sayfalar bile bazen cümlelerimin ağırlığını kabul etmiyor. Bazen o kadar duru cümleler kuruyorum ki cümlem bir kağıdın içinde yüzüyor. 
Ben; başkalarının mahremindeki cümlelere saklanmış, yazarların kitaplarına bekçilik yapmış, onların dünyasına misafir olan sıradan bir insanım. Sanki sıradanlığım bir kağıdın üzerine sinince sıradanlığım parçalanıyor ve bir şövalyenin çelik yeleğini parçalaması gibi parçalanıyor. Yazılarım benim hem en önemli noktam, hem herkesten sakladığım ama en çok da dışarı vurduğum,  en kritik ama en sakinleştirici parçam.
Şimdi kendimden bir parçayı aç okuyucuların önüne atıyorum ve sayfaların bekçiliğinde onlara yer açıyorum. 

''Her yapıt yaşama verilmiş güçlü bir yanıt olmayı ister.''