kral, dondurucu bir kış mevsiminde gecenin soğuğunda nöbet tutan muhafıza "üşümüyor musun?" diye sorar. Muhafız, "ben alışığım kralım" cevabını verir. Kral, "olsun sana sıcak elbise getirmelerini emredeceğim" der ve gider. Ancak bir süre sonra içeri girdiğinde emri vermeyi unutur. Ertesi gün duvarın yanında muhafızın soğuktan donmuş cesedini görürler. Duvara da bir şeyler karalanmıştır ve şu yazmaktadır: "Kralım soğuğa alışkındım fakat sizin sıcak elbise vaadiniz beni öldürdü. Vaat, ümit doğurur. Vaat gerçekleşmezse ümit kırılır. Ümidi kırılan kişinin artık hayat bağı da kopmuştur. İnsanlar ne için yapamayacakları şeyleri söylerler ya da söyledikleri şeyleri yapmazlar? Sözün bir değeri, vaat etmenin bir sorumluluğu vardır.