"Dün gece bir iğne battı tenime, canım hiç acımadı ama gözlerim karardı yine. O karanlıkta seni gördüm, yüzünü gördüm, ardından patlayan bombaları ve kıyametimi. Özür dilerim senden, seninle beraber ölmediğim için. Ve özür dilerim kendimden, sana inancım uğruna kendime inancımı yitirmeye razı geldiğim için. Duyuyorsun, biliyorum. Görüyorsun, biliyorum. Bana o masalı anlatıyorsun; güller geceye benzemek için, denizler hazineleri saklamak için, Güneş oyun oynamak için karardı diyorsun. Şimdi tüm lanetleri masallara savuran bir adamın kollarındayım, omzunda başım. Siyah gülleri seviyor çünkü hiç başka renkte çiçek görmemiş. Denizleri seviyor çünkü gemisi namını nasıl orada yürütüyorsa adı da varlığıyla geceye öyle hükmediyor. Ancak utanıyorum ona Güneş'in oyununu fısıldamaya, her ne kadar benden çıkan her masal karşısında dudaklarına düşen lanetler mayın olsa da bana değil içine patlasa da. Çünkü biliyorum, acı acı gülümser bana bu sefer alayla."
