Güneş

12 kelime, “Arafta Kalmak” Ne yaparsan yap çıkamayacaksın o araftan. Nereye gidersen git kaçmayacaksın, neyle doldurmaya çalışırsan çalış dolmayacak o boşluk. Öyle bir hâle geleceksin ki o boşluk esir alacak seni, o boşluğun derinliklerinde boğacak sonra tam çıkarıcakken geri sokucak seni o denize. Ve sen o araftan hiçbir zaman çıkamayacaksın. O boşluklar dolmayacak, o boşluklar kapanmayacak. O yaralar iyileşmeyecek. O izler geçmeyecek. Sen oradaydın, o anıları yaşadın. Onları gördün, onları hissettin, onlarla boğuldun. Şimdi sırf sen unutmak istiyorsun diye o anıları unutamayacaksın. Tam unuttun derken bir boşluktan çıka gelecek o anılar. O yaralar hiç kapanmayacak..Ama sende o anıları göz ardı etmekten hiçbir zaman vazgeçmeyeceksin.

Çünkü koza yırtıldı; kelebek yok. Onu incittin mi? Yarına ömrü yok.

Merhaba. Kısa ve özet de olsa merhaba.

Kendime bir süre tanıdım. İnsan kendine böyle bir şey yapar mı? Ben yaptım. Ben kendime bir süre tanıdım ve gün geçtikçe o sürenin doluşunu büyük bir ihtişamla izliyorum. Karar vermekten nefret eden ben günün sonunda bir karar verecek ve hayatı ona göre şekillendirmeyi umacak bir şekilde yaşıyorum. Hoş, seçimlerden birinde pekte bir hayat söz konusunu değil ama yinede o gün geldiğin bir karar vereceğim. Ve ben o günün gelmesini zevkle bekliyorum.

Kendime, kendi içime bakıyorum ve orada devasa bir evren görüyorum

Beni çok etkileyen bir kitap okumuştum ve bir bölümünde aynen şöyle söylüyordu; "Babasını kaybetmiş bir insan kaç yaşında olursa olsun sizden büyüktür."

"Nasıl hissediyorsun?" diye sordu.
          Boğazıma bıçak dayanmış gibi, diyemedim.

Ne oldu tavşancık, beni elde edemedin mi?

Ama siz beni kovmadan önce, ben sizi kovdum bile 

Bana baktı, korktu.
          
          Şimdi korktukları kişi bendim.