Camdan dışarıya baktım. Bulutlar ilk kar tanelerini yere kusuyordu. İzmir de yaşayan birisi için heyecan vericiydi. Üzerimdeki askılı pijamalarımla soğuğa aldırmadan aşağı indim. Karın ilk defa yere düştüğü anı kaçırmak istemezdim. En masum ve en doğal an karın düştüğü ilk andı. Doğduğumuz ilk an gibi. Sonra insanların ayak izleriyle çamur olup yok oluyordu. Üşüyordum. Isınmak için art arda bir kaç sigara yaktım. Daha sonra karın berrak görüntüsünü kirlenmek üzere arkamda bırakıp gittim. İşte tam da böyle biriydim. Umursamaz... Hayatta yalnızlıkla dost olmuştum. Terk edilmek ise bir kavram değildi benim için. Her an yaşadığım korkuydu. Fakat artık korkmuyordum. Alışmıştım terk edilmeye... Özlemiyordum bile artık. Ben böyleydim. Mutlu değildim ama yaşıyordum işte...