Ne zaman boşlukta hissetsem kendimi hiç kimsenin duymayacagi, bilmeyecegi bu yere gelip kendi kendime bir şeyleri yazıya dökmek istiyorum. Ben duygusal stabilitenin ekstreminde bulunan bir kişi olarak bile bu boşluğa düşebiliyorsam benden daha az zeki, daha dürtüsel insanların boşluğa düşüp yaptığı hatalara da şaşırmıyorum.
Bir süredir içimde bi yok olma arzusu var. Ya da hiç var olmamış olmaktır belki doğru tabir. Elimi şıklatayım ve puf hem hafızalardan hem dünyadan silinip gideyim istiyorum. Bana yetti gibi bu hayat, olacak oldu, bu yaşa gelince geçmesini beklediğim şeyler geçmedi, bu yüzden de tuhaf bir hissizlik içinde sadece yapmam gerekeni yapıyorum (ki iyi yapıyorum) yemeğimi yiyorum banyomu yapıyorum uyuyorum. Yokluğun bana hiçbir kaybı olmayacak yani. Varlığın ise içinde bogulacak durumdayım.
Dürüst hislerim bu şekilde şu an
