hjjtdn

hiç konuşmasak, hiç söz vermesek

hjjtdn

tek gecelik bi şeymiş gibi sevişsek
• Reply

hjjtdn

insan öyle boş bi eve ait hisseder mi

hjjtdn

boş bir eve mi aitim diye düşündüm ama kendime bile ait değilmişim.
            ruhum, yıllardır kiracı gibi; eşyalarımı toplamadan, duvarlara iz bırakmadan geçip gidiyor odalardan.
            pencereler hep kapalı, ışık sızmıyor. içeride sessizlik bile yorulmuş.
            bir sandalye var, oturmam için değil, hatırlamam için. kimin oturduğunu unuttuğum bir sandalye.
            kapılar var, açmaya cesaret edemediğim. belki de ardında benim olmayan başka hayatlar saklı.
            ve ben, kendime dönmeye çalıştıkça, daha çok kayboluyorum kendi haritamda.
• Reply

hjjtdn

“sonsuzluğu seninle yaşarım” dedi, inandım.
          
          neyin sonsuz olduğunu bilmeden, sonu gelmeyecek bir huzura inandım. meğer sonsuz olan acıymış, sessizlikmiş, yok sayılmakmış. ben sevgiyi büyütür sanmıştım, o beni tüketti. ben ellerinden umut taşar sanmıştım, meğer her dokunuşunda biraz daha eksilmişim.
          bir tebessüm yeterdi, bir “kal” deseydi kalırdım.
          ama meğer gitmeler de sevdaymış, bunu sonradan öğrendim.
          bir çift gözde cennet ararken, kendi içimde cehennemi büyüttüm.
          gidenin ardında durmayı onur saydım,
          kalanın suskunluğuna sadakat dedim.
          
          sonra bir gün,
          küllerimden doğarım sandım.
          ama yalnızca kül oldum.
          yeniden başlamak cesaret istermiş,
          ben ise en çok kendimden korktum.