O kadar kırığa rağmen nefes almaya çalışmak nasıl bir duygu bilir misin? Her parça ciğerlerine batar. Sen oksijeni bedenine depolarken, aynı zamanda akan kanı temizlemeye çalışırsın. Ya da benim gibi umursamazsın. Siyahının üstüne bir renk geldi diye kendi çapında sevinirsin.
Ya da bir gece küçük pencerenden gökyüzüne bakarsın. O lacivert sonsuzlukta, kaybolursun usulca. Alkol misali, sadece etki geçene kadar yaşadıklarının acısını unutmuş gibi yaparsın. Yıldızların arasında gezinirsin. Sonra aklına bir şarkı sözü gelir. Ve işte o zaman alkol etkisini yitirir. Anılar, kendini belli eder. Sense sadece susarsın. Çünkü kelimeler mânâsızlaşmıştır artık. Ama bir kalem ve bir kağıdın en büyük dost olduğunu çoktan idrak etmişsindir. Sen de hunharca yazarsın. İnsanların zalimliğine rağmen, sürekli yazarsın.
Ne değişir? Bilmiyorum.
Ama en azından bütün bunlar sadece zihnine kazınmış olmaz. Geçip, sana bunları yaşatanların verdiği zararı vermiş olmazsın belki ama, en azından bir yerlere iz bırakırsın.
Hayatta böyle değil mi zaten?
Gücü yeten yetene..
