Merhaba. Ben İlyas. 
İnanlar rengârenk gökkuşaklarında şarkılar söylerken, 
Ben ise siyahi bir renkte tek başına olan bi kıza âşık olan renksiz biriyim. Aşık olduktan sonra fark ettiğim en büyük hatam ise onun siyahına karışmaya başladığım gerçeğiydi.. Ben onun siyahına karıştıkça,o güzel renklere bürünüyordu.  Sanki bir renge bürünmek için,  onun siyahına benim karışmamı beklemiş gibi..  O güzel bir papatyaya dönerken ben ona şiirler yazan siyah renge dönüşüyorum.  Bundandır şiirlerimi siyah renkle yazmam. Hep "Siyah asildir " Derdim. Ama kendimden değil siyahtan bir parça düşürmüştü o kız kalbime..  Ondan. 
Bir insan kalbi bana göre sadece aşıkken atar.  Yoksa neden atsın ki?  
Aynen içün bir sebep yok " Yaşam için" mi? 
-Yaşamak yalan.  
"Diri kalmak için" mi? 
Aslında hepimiz ölüyüz.  
Ruhlarımız ise kıyameyi beklemekte.. 
Bir kıza aşık oldun mu,  başlar kalbin kan pompalama ya,  başlar hızlıca atmaya.  Aslında hala ölüsündür ama ruhların kanatlanır gökyüzüne. 
Aslında ruhun kalbi yoktur. 
Sen hala yerine altında kan pompalarsın hayallerine ruhun işler kendi yüzüne.. 
Bu yüzden tek mucize aşktır.. 
Ama o kız seni ya bir gün bırakıp giderse? 
-İşte ben o gidilen lerden biriyim.. 
Beni tanıdın, seni tanımak isterim..