Size de oluyor mu bilmiyorum. Bazı zamanlar bir çaresizlik sarar bedenimi, ruhumu, zihnimi. Kısaca tüm benliğimle, tüm varlığımla hissediyorum bu duyguyu. Bağırmak istiyorum 'Ben çaresizim, bana yardım edin.' diye, ama böyle haykırmak istiyorum, içimde tutmak istemiyorum. 'Bir kişi kendimi çaresiz hissettirmesin.' Bekliyorum. Bu duyguyu benden alıp götürecek birini bekliyorum. Kimse gelmiyor. Bende bağıramıyorum zaten. Kimsenin gelmeyeceğini bildiğim için susmayı tercih ediyorum. Susuyorum, susuyorum, susuyorum. Dayanamıyorum. İçimde tutmak ağır geliyor artık. Buna rağmen dudaklarımdan o kelimelerim dökülmüyor. O ağırlıkla beraber benim benliğimde çöküyor. Artık herkesin dikkatini çekecek şekilde bağırsam bile duymaz kimse. Sesim yok olmuş çünkü. İçimde tuta tuta sesim çaresizliğime arkadaş olup içime sığınmış. Yapacak hiçbir şeyim kalmadı. Sadece bir ihtimal daha var, o da ölmek mi dersin?