İçimi kaplayan yangın benzin dökülmüşçesine harlandı ve göğüs kafesimi zorlayarak çıkmaya çalıştı. Kalbimde başlayan bu duygu bütün vücudumu esir alırken artık dışarı çıkmak istiyordu.
Bu duygu nefretti...
Bu duygu acıydı...
Kırılmışlıktı...
Öfke...
Bu duygu içinde on beşindeki, babası gözünün önünde öldürülen bir kızın gözyaşları sebebiyle selin alıp götürdüğü şehrin arda kalan döküntüsüydü...
Hazırdım! Katil olmaya hazırdım!
Çünkü bu kız, babasının intikamını almak için yemin etmişti,
Ve bu işi düşünürken bile zevkleniyorken, harekete geçirince omzumdaki yükün tamamen kalkacak, içindeki hafifliğin onu göklere taşıyacağını biliyordu...
Evet, bu adam hâlâ on beşindeki kızın babasının katiliydi ve bu kırık kız ona zarar vermeden büyümeyecekti...

Karanlığın Vaveylası...