chcialam dawno napisac ci o tym wszystkim co przezylam podczas czytania twoich prac ale jakos nie moglam sie przelamac. chyba wlasciwy moment nadszedl, wiec sie streszcze by nie zajmowac ci czasu bo wiem, ze pewnie zadko tu bywasz. odkrylam twoje prace jakos w maju 23 i od tej pory zdazylo sie bardzo duzo rzeczy. czytalam sceniczny blask juz wiele razy ale nadal nie jestem wstanie pojac jak jeden czlowiek byl wstanie napisac cos zlozonego z tak delikatnych fragmentow, poukladac je by tworzyly idealnie zgrabna calosc. kazdy rozdzial przezywam z takim samym zaangazowaniem, mimo ze znam cala historia na wylot. sceniczny blask wykreowal jakas czesc w moim sercu i gdzies na dnie zawsze w nim pozostanie. towarzyszyl mi w wielu momentach zycia, w kazdym malym aspekcie. dal mi nowa nadzieje na inne, lepsze zycie, na to ze moge byc lepszym czlowiekiem kazdego dnia, ze kazdego dnia mam nowa szansa. jestem wciaz ciekawa jakie byly finalowe wydarzenia ale lubie ta niewiedze bo ostatnie zdanie naprawde jest przepiekne. idea spokoju ducha i wiecznych skaleczen przeszlosci roztacza wokol siebie taka niezdefiniowana aure, ktorej nie moge sie pozbyc. chcialam cie zapytac czy w twoich opowiesciach sa zawarte twoje przezycia? przepraszam, ze tak pytam ale to pytanie zapszata mi glowe caly czas. dziekuje ci za to wszystko, za mozliwosc dania mi czegos co otula mnie cisza i spokojem. dziekuje.
