Gözlerimi açtığımda bir kaldırım taşındaydım soğuk ve yalnızlığı benimsemiş bir kaldırım taşı. Gecenin karanlığı gölge oluşturmakta zorlanmıyordu. Çünkü sokak lambası her zamanki edası ile yanıyordu, biraz sesli ve tok bir ışık ile. Biraz kendime baktım etrafı süzdükten hemen sonra üstümde yıpranmış ve nereden geldiğini bilmediğim kareli koyu renkli bir gömlek ve bir pantolon, paçaları benim gibi hayata parçalarını armağan etmiş bir pantolon. Ayaklarımı kalbim gibi çıplak dayanıksız güçsüz hissediyorum ve savunmasız. Her bir duvarında depremden arta kalan yarıklar ve çatlaklar eşlik ediyor damarlarıma. Dağılmış durumdayım, aşklardan arta kalan bir masum gözyaşı kurumuş yanağımda. Derimi gerdiren o tuzlu su. Bir şeyler arıyordum etrafta nasıl geldim buralara diye fakat pek bir şey seçemiyordu gözlerim. Sadece sesli tok bir sokak lambası ışığı eşlik ediyordu benliğime. Sevdiklerimi dahi hatırlamıyordum hiç sevmiş miydim acaba, aşkı tatmış mıydı kurumuş dudaklarım? Rüyamdaki o güzelliği görmüş müydüm? Gerçekten hayatımda. Kafamda birçok soru ve baş ağrısı vardı başka bir şey yoktu. Biraz doğrulmaya çalıştım ama nafile bir çaba gömleğimin cebinde buldum birkaç bir şey eskilerden kalan. Sokak lambasının altında parlayan kelimelerim cümlelerden bozulmuş ama kendi içinde anlamını koruyan eşsiz benliğimin eseriydi onlar. Karanlıklara yürümek istiyordum kaybolmak ve bir daha gelmemek için. Adı intihar değil, yeni bir başlangıçtı sadece....