Ben... Yaşlandım... Ve bana zihninden geçipte, kördüğüm olmayan kelimeleri anlat dediler, bende merak edenler için anlattım:

Ben çocukken yaşlandım. Siz aşk acılarınızı çaresizlik zannederken ben en büyük çıkmazlardaydım. Defalarca düştüm yere. Hayat bana şunu öğretti; bu hayatta hissedilir derecede yalnızsın. Bir kez tökezlersen o sığındığın ailen bile dibe iter seni. Sonra bi ölü gibi gezersin ortalıkta. İlaçlara sığınırsın ruh hastası derler. Sığınmazsan zaten ruh hastasısındır. İnsanların aşk acılarının iğrenç gelmesinin tek nedeni gerçekten bi insanı kaybetmiş olmaktır. Kaybetmek basit değil. Daha önce sarıldığın gözlerinin içine güldüğün insanın tabutunu görmektir kaybetmek. Üstünde toprak olduğunu bilmektir en büyük acı. Kışın üşür mü acaba diye canın çok yanar sonra da bunun mümkün olmadığını idrak edince daha bi canın yanar. Asla geri gelmeyeceğini bilmektir kaybetmek. Öyle bi arafta kalırsın ki. Kaybetmekten korktuğun için insan kazanmak aptalca gelir. Bir yandan da midene sancılar girene kadar ağlayıp gözyaşlarını silebilecek biri olsun istersin. Bu kadar muhtaçken ağlayacak bi omuza, bütün omuzların sevilmeyi zerre kadar haketmeyen ego manyaklarına köle olduğunu görmek daha bi koyar sana. Bütün insanların ne kadar sahte olduğunu tek bakışta anlamak yorar insanı çünkü sağlam adam kalmamıştır. Bütün insanlığa sövmemek zaten kaçınılmaz. Bu sefer daha sert idrak ediyorsun, uçurumdan düşeli çok olmuş... Ölmüşsün. Kelimelerin mezarlığın olmuş.

"Mezarlığım başka bir hayat gürültüsünün ve kavgasının mahvolmuş kuvvetleriyle dolu; ama daha ölümlerinin birbirini izlemesi bitmiş olmadı."