Biz senelerdir zihnimizdeki savaştan birbirimize tutunarak kaçmaya çalışmıştık. Ne gariptir ki birbirimizin kaçışı ve aynı zamanda kurtuluşu olmak gibi büyülü bir etkimiz var üzerimizde. Kafanın içini görmezden mi gelmek istiyorsun? Tamam o halde sevgilim, sana sıkıca sarılmama, seni doyasıya öpmeme, ikimizin de zihnini zevk dolu hislerle bulandırmama izin ver. İstersen yapay zeka tarafından üretilen, sana gerçek hiçbir şeyler hissettirmeyen ve zamanını senin rızanla çalan yeni nesil süper kahraman filmlerini izleriz sabahtan akşama kadar. Biraz daha gerçek bir şeyler hissetmek istersen doğayla bütünleşiriz, hayvan dostlarımızı çok severiz, aklımız yeniden savaşa çağıracak olduğunda çekip birbirimizi öperiz. Kulağa on sene boyunca ne kadar da hoş gelmişti tüm bunlar...
Şimdi ise durup bu savaşı kabul etmiştik. Sevgilim sen kendini aslında hiç sevmiyorsun. Sevgilim, sen de kendini kanıtlamak uğruna ömrünü manasız işlere heba ediyorsun. Tamam o zaman ne yapalım şimdi? Biraz ağlayalım... Savaştaymışız biz,