İnsan zihnindekilerle harmanlanır, kalbindekilerle yoğurulur. Zihnin dolambaçlı yollarındaki soru işaretli tabelaları takip eden düşünceler kimi zaman bir çıkış yolu bulamaz kendine. Kalbin odacıklarına sıkışıp kalan duygular zehir olur zamanla, ince ince işler insana. Bedenden taşan ruh, kendini ifade edebilmek ister. Eline aldığı mor bir iplikle zihni kalbe bağlar, ipin ucunu duygulara dolayıp gözlere iliştirir. Kimi zaman iki dudağı birbirine bağlar ruhun doğurduğu sancılar, o kelimeler dudaklardan çıkmaz. Ve son çare olarak kalemi alır eline, bir harita çizer kendine. Dudaklardan çıkmayan her bir sözcük mürekkep olur kağıdın üzerinde ve zihnin dolambaçlı yollarının haritasını döker oraya. Kendi düşüncelerimizde attığımız adımların ayak izleri dökülür önümüzdeki beyaz olmayan kağıda. Kapalı gözler, tırmalanan bir zihin, mühürlü dudaklar ve yeminli sözler; her biri bilinçaltının ve ruhun kölesi olur. Göğüs kafesinin parmaklıkları arasında hapsolan kalbin sunduklarına sağır olan kulaklara konuşmaz hiçbir dudak, usulca bir çiçek iliştirir oraya. Kalp öldüğünde soluk çiçeklerden bir mezar olur göğüs kafesi. Ruh kalbe aşıktır; kalp ölürse öldürür hepsini, zihni, düşünceleri, duyguları ve nicelerini. Yaşayan bir ceset olanların parmak izlerini bıraktığı kuru bir gül, kalemin mürekkebinin işkence ettiği sayfalar arasında yüzyıllara mirastır ve unutulmuş mezarlara bırakılmayan her bir çiçeğin ahını taşır. Göğüs kafesi mezarlık olup da kapalı gözlerin göremediği o ruhlar, yaşamları olan bir kalemi sımsıkı tutarlar ellerinde çünkü kör gözlere, sağır kulaklara, hissetmeyi bilmeyen kalplere konuşulmaz, yalnızca lâl olunur. Ölmüş çiçeklerin arasında, yaşamayan bir bedende, birbirine dikili dudaklarıyla lâl olan bir ruh zihninden çıkışı aramaz, orada kaybolur. Burası benim kayboluşum.