nehwr.

eski wattpadin tadini hicbir seyde bulamiyorum 

bilemezsiniz arkadaslar kimin ne yasadigini, oylesine soylenmis bir sozun nasil bir insani saatlerce bosluga baktirdigini.

bilmezsin, denize sıfır bir bankta adın kazılı senin

bugun benim lovemin birthdayi arkadaslar

sana gelemedim ben. yenilir yutulur, ele avuca sığar şey mi bu. ben. sana. gelemedim. hep bir aksaklık oldu. birkaç duvara tosladım. ve döküldü şiirlerim. eğildim topladım. ama virgüller kayıp. ayaklandım yine de. tam gelecektim de güzergâh değişti sanki. bir bahar günü kar yağdı da yollar kapandı gibi oldu. durdu tüm seferler. biletler çok tütüne mâl oldu. sana gelemedim ben. evde yoktun ve annen açmadı kapıyı. öylece eşiğe oturdum. üç çift laf da boğazıma oturdu. anlamadım. bir anda akşam oldu. tüm sokak lambaları tek tek söndü. görsen yıldızlar geceye küstü. sana gelecektim ben. cebimde yollar. elimde taşlarım vardı. içimde çocuk heyecanı, gözümde yaşlarım vardı. ama gelemedim işte. oysa kimler nerelere gitti.

kalanlara, yalnızlara, sırtı ağrıyanlara, berduşlara, son otobüslere, sabahın beşine, çaresiz sevene, öylesine gelip geçene, çok sigara içene, terk edilmişlere, aldatılanlara, uzaktan sevenlere, ellerini koyacak yer bulamayanlara, arkada kalanlara, parası çıkışmayanlara, annelere, babalara, ruanda'nın kurtuluşuna, ürdün'e, geri kalmış ülkenin devlet başkanlarına, varoşa ve varoşun entelektüel çocuklarına, hata yapanlara, kalbinin mi yoksa gövdesinin mi daha ağır olduğunu karıştıranlara ve hep ihtimal olarak kalanlara. ama asla sana ya da bana değil.

sokağın en tenha köşesinde unutulmuş köhne bir binaya benzetiyorum kendimi uzun zamandır. bir zamanlar kapımın önünde top oynayan çocukların artık esamesi okunmuyor. pencerelerimin kenarlarına konulan çiçekler sahipleriyle beraber göçüp gitmiş. hiçbir şey yeşermez olmuş pencerelerimde. binanın içerisini dolduran şen kahkahalar yerlerini uzun soluklu sessizliklere bırakmış. çirkin, köhne ve küf kokan bir binaya dönmüş içim. güzel olan ne varsa gitmiş, bir ben kalmışım bir de o can yakan sessizlik. bir ben kalmış bir de o küf kokan çirkin bina. bir ben kalmışım, keşke kalmasaymışım.

sana geldim, kapın kırıktı. duvarların birbirine çok yakındı, sana geldim, dört köşeli bir parantezin içinde kayıptım. kartlarımı açtım, gözünün içine baktım, bir şeyler söyledin, yalandı.  ne söylersen söyle sana güveneceğim ortadaydı. gitmekten bahsettin, gitmekten bahsettin, gitmekten bahsettin, aklım almadı, duran bu kadar yalanın içinde bu kadar gerçek gidebilen tek şey sen ne olabilirdin, aklım durur mu, başımda kalmadı. senin için kıyafetler bakmıştım, yemekler bakmıştım, denizler bakmıştım, yollar bakmıştım, fallar bakmıştım, senin gözlerinle aynalara bakmıştım. sen benim babaannemin başörtüsüne yapışık sakızdın. sen benim alışveriş yapmadığım halde selam verdiğim bakkal amcaydın, sen çaldığım ilk yüzüktün, kırdığım ilk bardaktin, takımı bozduğum için annemden yediğim ilk dayaktın, sen doksan birinci dakikada yediğim goldün, kendimden gizli gizli içtiğim biraydın, sigaraları yarım attığım sokaktın, korktuğum kırmızı arabaydın, takip ettiğine inandığım sestin, bir cenaze evindeki kalabalık, mezardaki yalnızlıktın. sana geldim, kalbim kırıktı.
          
          -ahzel. 

şarkı söylesem dans eder misin?

Yatağımın karşısında bir pencere var, odanın duvarları bomboş. Nası yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda olsumsuz biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.