Ben hep aşkın en yanık yerinde kaldım. Bana göre sevda, dokunmakla değil, dokunamadığın hâlde hâlâ hissetmekle başlar. Yazarken hiçbir zaman mutlu sonlar aramadım çünkü hayat bana onların masallarda kaldığını öğretti. Tutkunun yakıcılığını da, sessizliğin boğuculuğunu da yaşadım; hepsini kelimelere sakladım. Her cümlemde biraz kan var, biraz da kalbime sığmayan duygular. Hikâyelerimde kimse tamamen iyi ya da tamamen kötü değil; herkes biraz kırık, herkesin içinde biraz ben varım. Çünkü ben aşkı yazarken iyileşmeye değil, unutmamaya çalışıyorum. Yazmak benim için bir kaçış değil, kendimle yüzleşmenin en sessiz yolu. Belki de o yüzden hiçbir karakterim gerçekten kurtulamaz - tıpkı benim gibi, sadece biraz daha alışır acısına.