Nisa

@ melezR2005  merhaba 

slm
          mrb
          

jabinurslm

İçinde hiçbir kötülüğün bulunmadığı bir kitapta yan karakter olmak isterdim. Yan karakter evet, çünkü onların hayatından çok bahsedilmez. Sürekli baş karakterin yanında olurlar, güldürürken, desteklerler, gerektiği zamanlarda görünmez olmaktan çıkarlar. Çoğu zaman olaylardan uzak kalırlar. Öleceksek onlar ölür, yaşayacaksa en iyi şekilde yaşarlar.
          Hiçbir kötülüğün olmadığı bir kitap dedim ya, aslında kötülük olabilir ama ben kötülüğün yanında iyi kalmak isteyen olurum. Mutlaka bir destekçim olur ya da destekçinin kendisi olurum. Baş karakterin güzel ortamı olacağı için benim de güzel ortamım olur. O kadar kötülüğün içinde mutlu yaşarım.
          
          İçinde her türlü kötülüğün bulunduğu ya da bulunmadığı fark etmez, ben herhangi bir kitapta yan karakter olmak isterdim. Mutlu bir hayatı olan o yan karakter ben olmak isterdim.

Birisinin kalbini kırmak, hassas bir camı kırmaktan daha kolaydır. Yapmayın arkadaşlar. Özellikle tanımadığınız birinin özgüvenini paramparça edecek şekilde kırmayın kalbini. Gidin hassas camı kırın ama birisinin kalbini kırmayın. 

Bazen bazı gerçekler insanın canını acıtır. Öyle çok acıtır ki o insan; bundan sonrası olmadığını, artık sonunun geldiğini ve dayanamayacağını düşünür. Komik olan şey ise, dayanır. O gerçekle ağır şekilde yüzleşir ve sonra kendine tutunacak başka şeyler arar.
          
          İşte, James ve Lily öldükten sonra suç Sirius'a kalınca Remus bununla yüzleşmek zorunda kaldı. Bu Remus için öyle zordu ki, aynı gün üç dostunu kaybetmişti-aslında Sirius ile dost olduklarını sanmıyorum-  ve bu gerçek, görevden geldikten sonra yüzüne acı şekilde vuruldu. Dolunay geceleri artık onun için daha zor oldu, uzun bir süre yalnız kaldı, James ve Lily'nin Sirius yüzünden ölmüş olması gerçeğiyle yüzleşmek onun için o kadar acı, o kadar zordu ki. Herkese iyi gelip herkesi düzelten Remus Lupin, kendini düzeltemedi.
          
          Düşünsenize, profesör olup Harry'i görene kadar tutunacak bir şeyi yoktu. Neredeyse 12 yıl, gerçek sandığı yalanla yüzleşmeye çalışmıştı. Harry'e baktığında onu başta James sandığına da yemin edebilirim.
          
          Daha sonra asıl gerçekler ortaya çıkıp Remus hain sandığı dostunun-hala dost olduklarını düşünmüyorum çünkü wolfstar-  suçsuz olduğunu öğrendi. 
          
          Ve daha düzgünce sevinip vakit geçirmemişken tekrar kaybetti. Bu sefer sonsuza kadar.
          
          R.J.L bunları hak etmedi. Genel olarak Çapulcular da.

"Yalnız kalmaktan, dışlanmaktan korkan çocuk ile etrafındaki insanların davranışlarına artık katlanmayan çocuk aynıydı. Bu sefer yalnızlık onun için şanssızlıktan ibaret değil, tercihten ibaretti. Yine korkuyordu içten içe yalnız kalmaktan ama kendince doğru olan tercihler sonucu yalnız kalmıştı işte. O çukura döndüğünde, kimsenin onun yüzüne bakmayacağını biliyordu; bunu kendisi seçmişti. Tekrar, tekrar ve tekrar... yalnızdı işte. Bazen sorunun kendisinde olduğunu düşünüyordu, belki de öyleydi. Aslında bakıldığında yalnız kalma sebebi arkadaş olduğu insanlardan gördüğü beklenmedik davranışlardı. Bu davranışlar sonucu, nasıl hala onlarla arkadaş kalabilirdi ki? Buna nasıl katlanabilirdi? Yalnızlık ve dışlanma korkusu, bunu katlanabilir hale getirebilir miydi?
          
          Getiremedi. Çocuk yine dayanamadı artık bu davranışlara. Şimdi o çocuk yalnız. Hakketti mi derseniz, size bu sorunun cevabını veremem. Çünkü bu soruyu kendime soran kişi benim be emin olun, hala bir cevap yok. Belki de o çocuk, tekrar olmaya alışabilir. Yani, alışabilirim. Sanırım."

Hadi biraz Severus Snape hakkında konuşalım.
          
          Öncellikle evet, Snape'in de iyi bir karakter olduğunu düşünmüyorum.
          
          Geniş açıdan bakarsak, zorba olması dışında sevdiği-ki bence bu sevgi değil- kadını öldüren kehaneti Voldemort'a söylemesi var. Tabii, sonradan pişman olup Dumbledore'dan yardım istemiş falan filan.
          
          Ama ne derler bilirsiniz, "Son pişmanlık neye yarar?" Bu şarkıyı da Snape'e armağan etmek istiyorum.
          
          Kehaneti Voldemort'a söylemesini geçtim, zorba bir insan olduğu inkar edilemez. Gençliğinden bahsetmiyorum, profesörken bile bir öğrencinin böcürtü olmayı başarıyordu.
          
          Evet, evet Neville'in.
          
          Hermione'ye de çok iyi davrandığı söylenemez. Çağın en zeki cadısı, onu Lily'e benzetiyordu ve belki de bunu kaldıramamıştı.
          
          Üzgünüm ama sonradan demiş olduğu "Always" kelimesi ne Lily ve James'i geri getirebilir ne de Neville'e yapılan zorbalığı affettirebilir. Sevenlere lafım yok tabii, olamaz da zaten.
          
          Ama bazı karakterlerin kusurlarını kabul etmeyi bilmesi gereken birçok hayran var. Kusurlarıyla sevin arkadaşlar, kimse kusursuz değil. Özellikle kötü karakterler. 

Yazar Piece of me regulus black kitabını yazmış mıydın acaba?

Draco'nun seçim şansı vardı.
          
          Harry Potter fanları tarafından çoğunlukla duyduğum şey, "Draco'nun seçim şansı yoktu, babası zorladı!" gibi şeyler oluyor. Aman ne kadar üzüldüm.
          
          Bir insan kötüyse kötüdür. Harry Potter'da ailesini karşısına alan çok kişi var, Draco da cesur olup ailesini karşısına alabilirdi. Emin olun o zaman iyi arkadaşları olurdu ve iyi biri olurdu ama bunu seçmedi, seçmek istemedi. Çünkü korkaktı. Hırslı bir korkak.
          
          Draco'yu sevebilirsiniz ama kötü biri olduğunu kabul ederek. En basit örnek, Muggle doğumlulara "bulanık" demesi. Seçim şansı olmayıp buna zorlanan ve içinde biraz da olsa iyilik olan bir insan, en azından bunu demez.
          
          Draco Malfoy, seçim şansı olan bir korkaktı ve zorbaydı.