όπως παραδέχτηκες,
η ιστορία είναι μικρή
δίνει την αίσθηση πως
μάλλον περιγράφει, δεν
μπαίνει σε πολύ δράση.
είναι λες και γίνεται μια
πολύ μακριά περίληψη
ιστορίας, όχι αφήγηση.
από την άλλη, ακόμη και σε αυτή τη τόσο σύντομη και αισθησιακά περισσότερο περιγραφική ιστορία, υποθέτω πως με τον τρόπο που παραδόθηκε η αφήγηση, ήταν τόσο όσο για να δώσει όλες τις βασικές πληροφορίες που ήταν απαραίτητες. δεν έδωσε βαθιές λεπτομερείς πληροφορίες για όλους τους χαρακτήρες, εκτός από την ραφαέλα και λιγάκι την μαρίνα επίσης, αλλά αυτό ήταν αρκετό. θα ήταν αχρείαστοι οι 'κακοί' της υπόθεσης να εστιάσουμε σε αυτούς σε μια προσπάθεια να 'εξηγηθεί' το πως μεγάλωσαν και κατέληξαν με τόσο κουραδένια συμπεριφορά. και στο τέλος της ημέρας, καλά έγινε που δεν αναφέρθηκαν καθόλου για το πως συνέχισαν να περνάνε τις ζωές τους και τέτοια. η ιστορία μιλάει για την προσπάθεια και τον εσωτερικό αγώνα που περισσότερο ή λιγότερο μπορεί κάποιος να δίνει για να ευτηχήσει και προχωρήσει στη ζωή, με πίστη. μιλάει και εστιάζει για τα πρόσωπα που στάθηκαν πιο κοντά στη πρωταγωνίστρια και αυτά είναι πιο σημαντικά. ΕΊΝΑΙ τα πιο σημαντικά επειδή η ιστορία αυτή δεν εστιάζει τόσο σε εξώτερες δράσεις όσο σε εσωτερικές μάχες και τραύματα, με τα οποία, όντας κρυμμένα και στην πραγματική ζωή μπορεί κανείς να ταυτιστεί.
για άλλο λόγο που η ιστορία είναι ικανοποιητική όπως είναι, έγκειται στην αίσθηση πληρότητας. η πρωταγωνίστρια σπάει τις αλυσίδες από τα ψυχολογικά της τραύματα και συνεχίζει τη ζωή της με τα άτομα που την αγαπούν πραγματικά, όχι τα τοξικά, παρότι καμιά φορά αρέσει στο κοινό να βλέπει τους κακούς να τρώνε κάρμα και αυτό να ΑΝΑΦΈΡΕΤΑΙ στην ιστορία. ακόμη και στα παραδοσιακά παραμύθια που συνήθως λένε στο τέλος πως οι καλοί ζήσαν καλά και εμείς καλύτερα, μετά να λέει "Όσο για την/τον τάδε 'κακό πρόσωπο του παραμυθιού' έσκασε από το κακό του/της".
