Zawsze, w marzeniach widziałam siebie w jakimś artystycznym zawodzie. Do rysunku i malunku zupełnie nie mam talentu. Słuch muzyczny mam, ale brakowało mi zacięcia aby nauczyć się grać na jakimś instrumencie. Muzyka towarzyszyła mi jako czasoumilacz i przeżywacz emocji. Zostało pisanie. To zawsze mi wychodziło, wyobraźnię mam, poprawną polszczyzną potrafię się posługiwać. Życie zweryfikowało mnie o tyle, że od nastu lat (absolutnie nie żałuję) jestem pracownikiem korpo. Swoją pracę lubię. Nawet bardzo. Od jakiegoś czasu wróciłam do pisania (dzięki B.!). I to ma sens. Uwielbiam to! Jeśli nie wydam książki za miesiąc , rok czy nawet dwa to pozytywne opinie, jakie dostaję dodają mi skrzydeł. I nie zejdę ze ścieżki, na którą weszłam. Bo jeśli komuś moja radosna twórczość poprawi choć trochę humor to warto to robić. Może, po prostu, musiałam dojrzeć?