Cinayetten daha ağır birşey varsa birinin ahını almaktı. Lâkin yasem kendi elleri ile kazdığı kuyuya düşmüştü. Yasem kendini çıplak hissediyordu ona öfke ile bakan hazar'ın gözlerinde. Belkide mirza'nın acınası bakışları yüreğindeki cehenneme zemheri bahşediyordu .
Sertçe yutkundu hazar. Bakışları mirzaya kaldığında ikilinin bakışları kesişmişti . Dualar birer lanete dönüşmüş, kefaret ruh bulmuştu.
Evdeki sessizlik büyürken bir adam yandı bir adam içindeki yangını söndürdü . Hazar kısasa kısas yapmış ve huzura ermişti , belkide öyle zannediyordu.
Mirza kendi elleri ile cehenneme sürüklediği kıza yüreği yana yana bakarken hazar çoktan orayı terk etmiş ve gitmişti. Gitmedi mirza. Durdu. Baktı. Birşeyler hisseti lakin bilmiyordu. Nerden bilirdi .
"M-Mirza!" Dedi kekeleyerek. Yasem giden hazar'ın arkasından bakakaldı. Mirza bir kez daha lanet etti kendine. Karşısındaki kız bu kötülüğü ona yapan adamın mirza olduğunu düşünüyordu. Ah bir bilse başına gelecekleri...
"O hazar!" Diye düzelti mirza. Adı bu masum kadının dilinde dolanmayı hak etmiyordu. Yetim kalan saatler urgan ipinde can verirken zamanın anlamı kül olmuştu.
Sessizlikle büyüyen düşünceler zihni istila etmiş,kalbi çakıl taşlarının arasında sıkışıp kalmıştı sanki. Sertçe yutkundu yasem. Boğazındaki yangın cehennem misali lavlarla bedeni istila edip yakarken umutların yandığını hissediyordu. "Ailem ," dedi ağlamaklı sesiyle.
Kanlı gömlek...
Yetim yanı çığlık çığlığa feryat ederken kendini dizginlemek istedi. "Gitmesin mirza..." mirza duyduklarına şaşırıp kalırken kadının aslında burada olmadığını farketti. Herşey geçiyordu lakin geçmiş geçmiyordu...
Geçmeyecekti .
Geçmesine izin vermeyen adamın zihni bir cehennem çukuruydu ; günahkarlar yanmadan bitmeyecekti ateşi.
Kefaret...
