Hayatın kıyısına yanaştıran rüzgardan nem mi kaptın? Tebessümlerine bulaşmış gözyaşların. Silme! Değerini bilerek içine çektiğin her soluk, yelkeninin birer ilmeğiydi, sen ördün. Açıl açılabildiğince , özgürsün. Vicdan, tacında ışıl ışıl parlıyor, dokunsam kayacak gibi duruyor.
Dokunsam, milyonların dileği bu hadisede vuku bulacak.
Somut gerçekler bataklığının kurumaya yüz tutmuş son damlası özün müydü, ey Lotus! Bir çiçek özü ancak bu kadar bereketli olabilirdi. Bataklık çiçeğim sen emek kokuyorsun. Acılar da emek kokarmış, daha büyük gerçek var mıdır bünyemin öğrenmek istediği?
Kendime Notlar