@minimillatix
Yanımda olmayan bir adamı zihnimde yaşatarak sildim dündeki tüm parçaları.
Gelişi ömrüme devrim,
Toprağıma cemre gibiydi.
O yüzdendir ki geçmişim beni sınadıkça geleceğime koyduğum adamın büyüklüğü ezecek tüm riyaları.
Zira ben ömrümü bir esmerin kollarına bıraktım.
İki gönül gündüze dargın uyanırsa ayrılık sevdalarında baki kalır.
Serseri doğdum,
Serseri evrildim,
Kendi yolumda aslanlar gibi başıboş yürüyorum.
Yalnız değilim,
Benden birileri var.
Ne dün,
Ne bugün,
Ne de yarınımda bundan ödün vermeyeceğim.
İçmeden sarhoş yaşayan kontrollü deliler kazanacak.
Kulakları yalnızca kendi söylediği şarkıyı duyan insanlar yarına mutlu uyanacak.
Kafasına esince kahkaha atan,
Canı isteyince ağlayanlar özgür.
Sebep kollamayanlar mutlu.
Bulutların gökyüzüne açtığı bu kavgayı mavinin her tonu alacak.
Absürtlük kazanacak devrik olmayan cümlelerinizin altındaki boş manalar değil.
Sonra adam sıcak elleriyle kadınının soğumuş ruhunu soydu.
Önce derin çiziklere değdi parmakları,
Sonra tüm yaralara sürdü dudaklarını,
Sardı bedenini.
Dokunduğu her zerre rahminde mayın taşıyan papatya tarlasına dönüştü.
Adam gözlerini yumdu,
Kadın kollarında uyudu.
Sonsuza dek
Ancak toprakta değil.
Nolcaksa olsun ben kendimi teslim ediyorum
Ben sana gönül verecek gibiyim
Ellerim,
Mevsim kollamaksızın daima soğuktur.
Sen gelmeden evvel ne ısındı,
Ne de ahirde ısınabilir.
Gök kubbeyi saran yıldızlar benim yaşlarım.
Bu güne kadar ne dinmiştir ne de dinebilir.
Şimdi zaman tutsa ellerimden,
İki adım ardımda sonsuzluğa basarım.
Hayır kurtulmam gerek deli cesaretimden.
Elimdeki kanla toprak bile düşmanım.
Gitsem İzmir hasretim,
Kalsam ruhum yangın yeri.
Ben bu düğümü çözemezsem
İçimdeki alevle yarınımı yakarım.
Döne dolana yalnız yürüdüğüm bu yolun sonunda;
Gönlüme girmezsen,
Yedi cihandır düşmanım.
Kadını kadın yapan şeyin bekaret olduğu düşünülen bir ülkede yaşıyoruz.
Aldığımız nefes ciğerimize zehir diye geçiyor.
Ben gözlerimi kapattığımda kendimi kızını kaybetmiş bir baba,açtığımdaysa sevdiği adam ölmüş bir kadın gibi hissedebilirim.
Duygularımı dizginlemek ve empati kurmak tamamen benim elimde.
Dinlediğim tek şarkıyla gülücük saçabilirim,
Başka bir ezgi beni göz yaşlarına sürükleyebilir.
Hiç umulmadık yerde umarsızca ağlayabilirim.
Hemde öyle bildiğiniz içim dışıma çıkar gibi,binbir hıçkırıkla.
Canım isterse en güzel saniyelerimden bir kahkahamı esirgerim.
Gözümün gördüğünü iter,
Gönlümün aldığını severim.
Satırlarım hayallerimde inşaa ettiğim adam,kadın ve çocuklarındır.
Bu gelen leş gibi koku,zihnimdeki ayyaştan.
Boynunuzu okşayan rüzgar karanlığımdaki bahardan.
Ben yazarım,
Ben çizerim,
Ben söylerim.
Benim yaptıklarıma aklınız ermez.
Ne ben beni çözerim ne de bir başkası.
Bundandır ki satırlarımda anılarınıza rast gelirseniz,onlar size ithafen sizin için bilhassa üstünüze alının diye karalanmadı.
Benim içimde bir dünya var,
İçimde bir evren.
Sizin yıldızlarınız benim bulutlarımı parçalayacak kadar sivri olmaktan vazgeçtiğinde o evrene misafirsiniz.
Ben yeminimi bozduğum anda,
Dünyama söversiniz.
Ne miyim?
Uçurtma olsan ardındaki ip,
Toprak olsan üstündeki çiçek,
Okyanus olsan dibindeki yosun.